ពេលវេលាពិតជាលឿនណាស់ ដូចជាទើបនឹងចាប់ផ្តើមរៀនថ្នាក់ទី១សោះឥឡូវកន្លងផុតជាង១០ឆ្នាំបាត់ទៅហើយ។ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំគិតតែពីខំរៀនដើម្បីយកចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ ហើយក៏ធ្លាប់ជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ដែរ តែដូចជាគ្មានចេះអីសោះ ហេ……។ ឆ្លងពីបឋមសិក្សាចូលដល់អនុវិទ្យាល័យជាវ័យមួយ ដែលពោពេញដោយភាពសប្បាយរីករាយស្ទើតែរាល់ថ្ងៃ។ 
ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃមិនដែលខ្វល់អីសោះ ដឹងត្រឹមថាដល់ម៉ោងគឺទៅរៀនចេញពីរៀនមកផ្ទះញ៉ាំបាយ ដល់ម៉ោងរៀនគួរគឺចេញទៅរៀនគួរ ក្រោយពីការរៀនគឺលេងសើចសប្បាយជាមួយមិត្តភក្តិតែប៉ុណ្ណឹង។
មកដល់ពេលនេះ ឈានចូលដល់វ័យមួយដែលមានការផ្លាស់ប្តូរច្រើន ជាពិសេសគឺចិត្តគំនិត ក្រៅពីភាពសប្បាយរីករាយ និងការសិក្សាក៏នៅមានរឿងរ៉ាវផ្សេងៗជាច្រើនទៀតដែលត្រូវគិត។ បើប្រៀបធៀបទៅខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ ពីមុនជាក្មេងម្នាក់ដែលចូលចិត្តការរៀនសូត្រ លេងសើចច្រើន ពេលខ្លះត្រូវធ្វើអោយមិត្តរួមថ្នាក់ខឹងក៏មាន។ រំលឹកដល់រឿងមួយកាលពី ៥ឆ្នាំមុន កំពុងសិក្សានៅថ្នាក់ទី៩(២០០៥ ~ ២០០៦) ការប្រលងឆមាសលើកទីមួយថ្នាក់មធ្យមសិក្សាបឋមភួមិជិតមកដល់ សិស្សានុសិស្សទាំងអស់ខិតខំស្វ័យសិក្សាដោយខ្លួនឯងផង និងរៀនគួរបន្ថែមផង។ ថ្ងៃមួយម៉ោងប្រហែលជា១រសៀលខ្ញុំព្រមទាំងមិត្តភក្ដិប្រមាណជា ១០នាក់បានមករៀនគួរដូចធម្មតា ហើយពេលរៀនគួរចាប់ផ្ដើមនៅម៉ោង ២រសៀលដោយថាពួកខ្ញុំដែលជាសិស្សល្អទើបមករៀនមុនម៉ោងជានិច្ច ហេ..:D ។ ស្របពេលនោះជាអំឡុងពេលចូលឆ្នាំចិនពួកខ្ញុំក៏បានទិញ “ផាវ” មកដុតលេង ខ្ញុំសុំបញ្ជាក់ថាសាលាដែលពួកខ្ញុំរៀនគួរនោះគឺជាសាលាដែលធ្វើពីស្បួវស្ទើតែ ៨០% ដែលមានបណ្ដោយប្រមាណ ១០ម ទទឹងប្រមាណ ៥ម។ អ្នកប្រហែលជាដឹងហើយថា នឹងមានអ្វីកើតឡើង ផាវជាមួយនឹងសាលាស្បូវនោះ។ ដោយការលេងសើច ខ្ញុំនិងមិត្តពីនាក់ទៀត អាណុប និងមេត្តា បោះផាវបន្លាចស្រីៗដែលនៅក្នុងសាលានោះ។ ម្នាក់បោះឆ្វេងម្នាក់ទៀតបោះស្ដាំ ប៉ុន្តែភ្លាត់ធ្វើអោយផាវឡើងលើដំបូលសាលា។ មួយប៉ព្រិចភ្នែកអណ្ដាតភ្លើងពណ៏ខៀវផុសចេញពីលើដំបូលសាលាទើបម្នាក់ៗរត់រកទឹកដើម្បីពន្លត់។ ខ្ញុំចាំបានថា ពេលដែលខ្ញុំកំពុងរត់ទៅដងទឹក មានសិស្សស្រីមួយក្រុម កំពុងនិយាយគ្នាថា៖ “ណាគេ ភ្លើៗទៅដុតសាលាចឹង?” ដោយពួកគេមិនដឹងទេថា ពួកខ្ញុំជាអ្នកដុត ហាហា……..ពិតជាសមមុខណាស់ពួកខ្ញុំ។ សំណាងដែរ ក្រោយពីពន្លត់ហើយនៅសល់ក្តារខៀនមួយ រូបសមេ្តចតា សម្តេចយាយ ដែលពួកខ្ញុំយកបានពេលកំពុងឆេះ ក្រៅពីនេះ មានតុមួយចំនួនឆេះខ្លោច និងខ្លះទៀតនៅប្រើបាន។ ពេលនឹងអត់មានណាគេយល់ចិត្តសោះ ត្រូវលោកគ្រូនិងប៉ូលីសស្ដីអោយទៅដល់ផ្ទះម៉ាក់ថែមពីលើទៀត ស្ពឹកមុខ :(។ បន្ទាប់មក ពួកខ្ញុំបានពិភាក្សាគ្នាដើម្បីធ្វើសាលាសងគេវិញ។ ព្រឹកបន្ទាប់ ពួកខ្ញុំបានជួបជុំគ្នានៅម៉ោង៧ព្រឹកដែលម្នាក់ៗវិចបាយមកពីផ្ទះរៀងៗងខ្លួន គ្នាប្រហែលជាជាង១០នាក់ ចេញដំណើរដោយគោយន្តដើម្បីទៅកាប់ឬស្សីមកធ្វើសាលាវិញ។ ជិះបណ្តើរនិយាយគ្នាបណ្តើរពីហេតុការណ៍នោះ។ ទៅដល់ព្រៃឬស្សីត្រូវចូលទៅជ្រៅបន្តិចទើបមានឬស្សីល្អៗប៉ុន្តែផ្លូវពិបាកបន្តិចក្នុងការជញ្ជូនឬស្សីត្រឡប់មកដល់គោយន្តវិញ។ ការហត់នឿយពោពេញទៅដោយភាពសប្បាយរីករាយ ២ម៉ោង ក្រោយពីកាប់ឬស្សីក៏បានជុំគ្នាញ៉ាំបាយ ជជែកគ្នាអ៊ូអរពេញព្រៃឬស្សីម្ហូបខ្ញុំថ្ងៃនោះគឺសាច់ជ្រូកចៀន ពងទាចៀន២គ្រាប់ និងស្ងោរ២គ្រាប់ និងមិត្តដ៏ទៃទៀតមានម្ហូបពិសេសៗផ្សេងទៀតជាច្រើន ដូចជាប្រហុកជាដើម…គិតទៅម្យ៉ាងដែរ ហត់មែនប៉ុន្តែសប្បាយ។ ព្រឹកបន្ទាប់ពួកយើងបានចេញដំនើរទាំងអស់គ្នាម្ដងទៀតទិញស្បូវនៅឯភូមិមួយដែលនៅឆ្ងាយ។ បន្ទាប់មក ក៏ចាប់ផ្តើមសាងសង់អាគារស្បូវនឹងតែម្តង :D។ ពួកយើងខិតខំជូយគ្នាដើម្បីបញ្ចប់អោយហើយរួចរាល់មុនពេលប្រលងឆមាសពិតជាល្អមែន អាគារស្បូវរបស់ពួកយើងត្រូវបានបញ្ចប់មុនពេលប្រលងឆមាសដោយប្រើរយៈពេល ៣ទៅ៤ថ្ងៃ ព្រមទាំងទទួលការសរសើរពីលោកគ្រូថា “អ្នកទាំងអស់គ្នាពិតជាចេះសាមគ្គីគ្នាបានល្អមែន” ហ៊ឺម..ពិតជាអនុស្សាវរិយ៍មួយដែលគួរអោយចងចាំទុកមែន :D។
សាលាបឋមសិក្សាអណ្ដូងទឹក ឆ្នាំ១៩៩៧ ស្រុកបូទុមសាគរ ខេត្តកោះកុង
អនុវិទ្យាល័យអន្លង់វែង ឆ្នាំ២០០៥ ស្រុកអន្លង់វែង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ
ចំណារជីវិត 